Hieronder een eigen verhaal met onze hond (13 maanden) als praktijk voorbeeld hoe je ongewenst gedrag kunt gebruiken om inzichten te krijgen over je eigen doen en laten (patronen).  De emoties die je ervaart door het gedrag van jouw dier worden alleen maar aangeraakt, ze zaten nog in je en willen doorleeft worden.

En dan zo uit het niets maakt een situatie met Floortje mij duidelijk welk pijnstukken ik nog mag aankijken. Op de terugweg naar huis van een best succesvolle wandeling waarbij we zelfs even een paar keer geapporteerd hebben, begint ze bij het laatste perkje weer ‘te flippen’.  In een eerste opwelling besluit ik de lange lijn vast te houden en me om te draaien om zo haar gedrag te negeren. Om direct daarna te bedenken dat ik hier geen zin in heb en laat ik de lijn vallen. We zijn vlak bij huis dus loop ik naar de voordeur verwachtend dat ze wel mee zou komen. Helaas een foute inschatting. Floortje blijft staan waar ze stond. Enerzijds verbaasd over het feit dat ik zomaar wegliep, anderzijds met een uitdagende blik  van ‘moet ik komen, nou echt niet’.  

Op dat moment voel ik van binnen mijn irritatie, frustratie en boosheid opkomen maar echter dit is even niet het moment om daar uiting aan te geven. Ik los eerst de situatie op door Floortje met een heerlijk brokje mee naar huis te lokken, in de gang haar tuig en lijn af te doen en haar in de kamer te laten.

Dan geef ik mijn emoties die ik in de wacht had gezet de vrije loop. Na mijn frustraties en mijn boosheid omdat Floortje niet luistert en gewoon haar eigen zin doet komen mijn tranen. Ik huil en voel de ‘pijn’ in mij lijf.  “Ik doe zo mijn best voor haar waarom doet ze dan niet lief terug?”  En direct valt er een kwartje. Dit is een patroon wat ik al zolang doe. Mijn best doen voor anderen, hard werken om anderen het naar de zin te maken. Daar is niets mis mee maar het werd mij pijnlijk duidelijk dat ik er wel iets voor terug wil. Namelijk ook dat de ander aardig en lief doet, en op zijn minst niet lastig doet richting mij. Pffff, die komt hard binnen, iets doen voor anderen, eigenlijk met zij het onbewust, een voorwaarde. In de tegenovergestlde vraag "waarom wil ik dat mens en dier aardig tegn mij doen?"  voel ik in mijzelf al het antwoord. 

Terwijl mijn tranen stromen komt een volgende gedachte voorbij: “ik heb altijd zo mijn best gedaan en nog, maar niemand heeft het door en niemand ziet het, niemand die mij ziet” .

Zo, daar sta ik in tranen met een gedachte die bol staat van zelfmedelijden en overtuigingen. Helder en duidelijker kan ik ze niet bewust worden. Zelfmedelijden, een staat van zijn die verre van helpend is en mij juist uit mijn kracht haalt. En overtuigingen die ik ergens in mijn leven ben gaan geloven omdat het toen de beste optie was om te kennen blijven staan. Het mag anders nu.

Lieve Floortje, jouw gedrag heeft meerdere emoties in mij getriggerd maar heeft mij ook doen inzien welke belemmerende patronen er nog een rol spelen. Jouw gedrag was niet tegen mij,  de situatie was niet tegen mij maar voor mij.  Ik mag ermee aan de slag. Weer een stukje kindpijn helen, stapje voor stapje. Lieve Floortje, je bent een topper! Dank je wel 🙏